Arne
De Schuyter

Hoe ben je begonnen met wielrennen en wat trok je erin aan?
Ik begon te koersen als eerstejaars nieuweling. Na een aantal jaren als competitief zwemmer was ik toe aan een nieuwe uitdaging. In de wintermaanden deed ik enkele veldtoertochten met mijn pa en ik had meteen de smaak te pakken. Prestaties van renners als Sven Nys en Tom Boonen spraken dan ook tot de verbeelding, dus ik wou beginnen koersen. Halverwege het wielerseizoen stapte ik in en kon mijn "koersverhaal" beginnen. 

Hoe combineer je jouw passie voor wielrennen met andere aspecten in je leven (werk, gezin, relatie, ..)?
Als jeugdrenner was de fiets en de koers van zelfsprekend het belangrijkste in mijn leven. Naarmate de jaren vorderden kwamen er mondjesmaat zaken bij. Zoveel jaar later merk ik op dat de fiets een heel belangrijk aspect in mijn leven blijft, ook naast het huisje-, tuintje-, kindje verhaal. De fiets blijft voor mij een passie als geen ander, het is een uitlaatklep. Je zou kunnen zeggen dat ik het fietsen nodig heb om de beste versie van mezelf te kunnen zijn.

Wat betekent wielrennen voor jou op emotioneel niveau?
Persoonlijk vind ik de vele uren op de fiets een soort van therapie, de balans tussen inspanning en ontspanning. Niets dat beter werkt om het kopje vrij te maken en even de stress te vergeten dan een ritje op de fiets.

Welke rol speelt samenwerking met andere renners in jouw wielercarrière?
Andere renners, ploegmaten en vrienden zijn natuurlijk van groot belang. Eerst en vooral zijn ze een grote drijfveer om samen de vele, nodige trainingsuren te volbrengen. Ook in de wedstrijd is het natuurlijk een meerwaarde wanneer iemand die je goed kent je extra kan aanmoedigen of zelfs tot dat extra procentje meer kan drijven. 

Hoe motiveer je jezelf op dagen dat het moeilijk is om te trainen?
Op dagen dat het wat minder gaat is het dan ook belangrijk vrienden en ploegmaten rondom je te hebben om samen een ritje te doen. Samen een duurtraining doen, over van alles en nog wat grappen en grollen, en die moeilijke momenten zijn zo vergeten.